روانشناسی و زندگی

کوچیک که بودیم چه دل های بزرگی داشتیم،حالاکه بزرگیم چه دل تنگیم،کاش دل هامون به بزرگی بچگی بود

کاش همون کودکی بودیم که حرفاش روازنگاهش می شدخوند،کاش برای حرف زدن نیازی به صحبت کردن نداشتیم

کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود،کاش قلب هادرچهره بود،اماحالااگه فریادهم بزنیم کسی نمی فهمه ودل خوش کرده ایم که سکوت کرده ایم،سکوت پربهترازفریادتوخالی است،سکوتی روکه یک نفربفهمه بهترازهزارفریادی است که هیچ کس نفهمه

سکوتی که سرشارازناگفته هاست،ناگفته هایی که نگفتنش یک درد است وگفتنش هزاران دردداره

دنیاروببین...

بچه بودیم ازآسمون بارون می آمد، بزرگ شدیم ازچشم هامون می آید،بچه بودیم همه چشم های خیسمون رومی دیدند بزرگ شدیم هیچ کس نمی بینه،بچه بودیم توجمع گریه می کردیم بزرگ شدیم توی خلوت

بچه بودیم راحت دلمون نمی شکست ،بزرگ شدیم خیلی آسون دلمون می شکنه

بچه بودیم همه رو10تادوست داشتیم ،بزرگ شدیم بعضی ها روهیچی،بعضی هارو کم وبعضی هاروبی نهایت دوست داریم.

بچه که بودیم قضاوت نمی کردیم وهمه یکسان بودن،بزرگ که شدیم قضاوت های درست وغلط باعث شدکه اندازه ی دوست داشتنمون تغییرکنه،کاش هنوزم همه روبه اندازه ی همون بچگی 10تادوست داشتیم

بچه که بودیم اگه باکسی دعوامی کردیم یک ساعت بعدازیادمون می رفت ،بزرگ که شدیم گاهی دعواهامون سال ها تویادمون مونده وآشتی نمی کنیم

بچه که بودیم بزرگ ترین آرزومون داشتن کوچک ترین چیز بودبزرگ که شدیم کوچک ترین آرزومون داشتن بزرگ ترین چیزه بچه که بودیم آرزومون بزرگ شدن بود،بزرگ شدیم حسرت برگشتن به بچگی روداریم

بچه که بودیم درددل هاروبه ناله ای می گفتیم همه می فهمیدند،بزرگ شدیم درددل رو به صدزبان می گیم کسی نمی فهمه

بچه که بودیم دوستی هامون تانداشت ،بزرگ که شدیم همه دوستی هامون تاداره

بچه که بودیم بچه بودیم ،بزرگ که شدیم بزرگ که نشدیم هیچ همون بچه هم نیستیم