روانشناسی و زندگی

به نام مهربانترین

کوچک که بودیم چه دل های بزرگی داشتیم حالا که 

بزرگیم ، چه دلتنگیم ، کاش دل هامون به بزرگی بچگی بود .

کاش همون کودکی بودیم که حرفاش رو از نگاهش میشد خوند، کاش

برای حرف زدن نیازی به صحبت کردن نداشتیم ، کاش برای حرف

زدن فقط نگاه کافی بود ، کاش قلب ها در چهره بود.

اما حالا اگه فریاد هم بزنیم نمی فهمه و دل خوش کرده ایم که سکوت

کرده ایم ،سکوت پر بهتر از فریاد توخالیست ، سکوتی رو که یک نفر

بفهمه بهتر از فریادیست که هیچ کس نفهمه، سکوتی که سرشار از

ناگفته هاست ، ناگفته هایی که گفتنش یک درد و نگفتنش 

هزاران درد داره .

دنیا رو ببین .....

بچه بودیم از آسمان بارون می آمد ، زرگ شدیم از چشمامون می آید .

بچه بودیم همه چشمای خیسمون رو می دیدند ، بزرگ شدیم هیچ کس

نمی بینه .

بچه بودیم توی جمع گریه می کردیم بزرگ شدیم توی خلوت .

بچه بودیم راحت دلمون نمشکست بزرگ شدیم خیلی آسون دلمون می

شکنه بچه بودیم همه رو 2 تا دوست داشتیم بزرگ که شدیم بعضی

هارو هیچی ، بعضی هاروبی نهایت و بعضی هارو کم .

بچه که بودیم قضاوت نمی کردیم و همه یکسان بودند بزرگ که شدیم

قضاوت های درست و غلط باعث شد که اندازه  دوست داشتنمون تغییر

کنه ،کاش هنوزم همه رو به اندازه همون بچگی 2 تا دوست داشتیم .

بچه که بودیم اگه با کسی دعوا می کردیم یک ساعت بعد از یادمون می

رفت بزرگ که شدیم گاهی دعواهامون تا سال ها تو یادمون می مونه و

آشتی نمی کنیم .

بچه که بودیم گاهی با یه تیکه نخ سرگرم می شدیم بزرگ که شدیم حتی

100 تا کلاف نخم سرگرممون نمی کنه .

بچه که بودیم آرزومون داشتن کوچکترین چیز بود ، بزرگ که شدیم

 کوچکترین آرزومون داشتن بزرگترین چیزه.

بچه که بودیم آرزومون بزرگ شدن بود ، بزرگ که شدیم 

حسرت برگشتن به بچگی را داریم تو بازی هامون همه اش ادای

بزرگترهارو در می آوردیم ، 

بزرگ که شدیم همه اش تو خیالمون برمی گردیم به بچگی . 

بچه بودیم درد دل هارو به ناله ای می گفتیم همه می فهمیدند ، 

بزرگ شدیم درد دل ها رو به صد زبان می گیم ....... هیچ کس نمی

فهمه بچه که بودیم دوستی هامون تا نداشت بزرگ که شدیم همه دوستی

هامون تا داره .بچه که بودیم ، بچه  بودیم .بزرگ که نشدیم هیچ ، دیگه

همون بچه هم نیستیم .

ای کاش با همون صفت های خوب  و پاک بچگی بزرگ می شدیم .